تفنگت را زمین بگذار

تفنگت را زمین بگذار
که من بیزارم از دیدار این خونبار ناهنجار
تفنگ دست تو یعنی زبان آتش و آهن          من اما پیش این اهریمنیابزار بنیان کن
ندارم جز زبان دل ، دلی لبریز از مهر تو ،               تو ای با دوستی دشمن !
زبان آتش و آهن          زبان خشم و خونریزی ست
زبان قهر چنگیزی ست           بیا ، بنشین ، بگو ،بشنو سخن ـ شاید
فروغ آدمیت راه در قلب تو بگشاید               برادر گر که می خوانی مرا ، بنشین برادروار
تفنگت را زمین بگذار،                   تفنگت را زمین بگذار تا از جسم تو
این دیو انسان کش برون آید.            تو از آیین انسانی چه می دانی ؟
اگر جان را  خدا داده ست                  چرا باید تو بستانی ؟
چرا باید که با یک لحظه ، غفلت ، این برادر را                  به خاک و خون بغلطانی ؟
گرفتم در همه احوال حق گویی و حق جویی                     ... و حق با توست ،
ولی حق را ـ برادر جان ـ به زور این زبان نافهم آتشبار               نباید جست !
         ... اگر این بار شد  وجدان خواب آلوده ات بیدار

تفنگت را زمین بگذار . . . !!